Waarom schreeuwen we nu zo hard?
Waarom maken we ons nu zo druk over the voice?
Al jarenlang trekken vrouwen aan de bel dat ze worden geschoffeerd, aangerand, lastig gevallen of erger. Al jarenlang vertellen we onze dochters dat ze voorzichtig moeten zijn en nooit alleen naar huis moeten fietsen. Al jarenlang horen we ‘dat niet alle mannen zo zijn’. Al jarenlang zijn teveel bedrijven doorspekt met een onbetrouwbare bedrijfscultuur en wordt tegen vrouwen gezegd dat ze ‘gewoon nee moeten zeggen’ of zich niet aan moeten stellen. Je moet wel tegen een grapje kunnen. Ook als het om hun manager gaat. Of die lieve oom.
Al jarenlang maakt bijna niemand zich daar druk om. Waarom nu wel? Omdat het BN-ers zijn? Omdat het ook om jonge vrouwen gaat? Omdat het nu ineens zichtbaar wordt? Ook al lijkt alle ophef nu goed, ik verbaas me erover. Ik schaam me voor de onwetendheid, het negeren en het wegdraaien van de vele hoofden in zoveel andere situaties. Dezelfde hoofden die nu staan te schreeuwen dat dit gedrag ècht niet kan. Waarom niet dan?
Dit onderwerp mag geen ver van je bed-show zijn. Jij bent degene die al iets kan veranderen voor iedereen.
En nu?
Gaan we nu echt iets veranderen? Ga jij nu binnen jouw bedrijf serieuze gedragsprotocollen opstellen bijvoorbeeld? Mensen die over de schreef gaan gewoon keihard ontslaan? Cursussen geven over fatsoenlijk gedrag? Want ik zie veel reacties als ‘de overheid moet hier iets mee’. Nee, lieve mensen, jij moet er iets mee. Wij moeten er iets mee. Wij moeten als mens, als ouders, als docenten, als werkgevers, als collega’s, als gemeenschap ALLE kinderen opvoeden op een manier die laat zien dat er heldere kaders zijn. En als iemand niet wil luisteren, dan moet die persoon maar voelen.
Er is maar een manier om af te komen van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag: een omgeving creëren waarin je als mens de zekerheid hebt dat je wordt gehoord en geloofd en daarop acteren. Of je nou Mathijs van Nieuwkerk bent of niet. De tijd dat we kutgedrag van anderen accepteerden is voorbij. Nu draait het om waar het altijd om had moeten gaan; respect, oprechtheid en veiligheid. Dus… die nieuwe collega van die goede vriendin (die inmiddels ergens anders is gaan werken) die opmerkte dat ‘hij zo graag aan haar wil zitten’, die moet eruit. Maar hij zit er nog steeds.