Mijn jongste dochter loopt het aller-allerliefst in een roze prinsessenjurk, overladen met glitters. Ze maakt haar outfit af met een blonde prinsessenvlecht en bijbehorende kroon, zwaait met haar toverstaf en roept dan dolgelukkig dat deze haar allergrootste lieveling van de hele wereld is. En dat mag niet. Schijnt. Want als ik een goede moeder wil zijn, en welke moeder wil dat nou niet, dan pleur ik die roze glitterzooi linea recta de prullenbak in, om het in te ruilen voor een Knex-robot in primaire kleuren.
“Je mag een meisje alleen roze theesetjes en paarse knuffels geven als je die dan ook aan jongens cadeau geeft.”
Ik schijn mijn dochter in deze prinsessenrol, bewust en onbewust, mee te geven dat zij, als lid van het zwakke, kwetsbare geslacht, gered moet worden door een stoere ridderjongen met een zwaard. En daarmee ik ben ik nog net niet strafbaar als ik de horde feministische, genderneutrale strijdsters van deze tijd moet geloven. Iemand zei tegen mij dat ik een meisje alleen een paars theesetje mag geven, als ik dat dan ook aan een jongen geef. Door dat niet te doen houd ik de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in stand. Ja echt, het vrouwenquotum is in het leven geroepen omdat we vroeger de verkeerde cadeautjes gaven. Ik heb dus geen flauw benul wat ik anders moet doen in de Intertoys, dan de jarige in kwestie bellen, met de vraag of het een roze, blauw of genderneutraal cadeautje wenst voor de 4e verjaardag.
Het grappige is dat mijn oudste dochter niks van al dat roze wilde weten. Ze komt uit dezelfde baarmoeder, werd en wordt op dezelfde manier verzorgd en opgevoed en kreeg dezelfde gezonde portie ‘je kunt alles, dus doe het vooral’-opvoeding mee. Maar zij rolde liever door de modder, stak zo nu en dan een spin in haar mond en vond een voetbal vele malen interessanter dan haar Barbie. Ja, vrouwen worden nog te vaak onheus bejegend, ongelijk behandeld of overgeslagen. Ik zal de eerste zijn die daar iets van zegt en probeer die mening kracht bij te zetten door mijn daden. Veel zakelijke beslissingen die ik neem zijn erop gericht om de kansen voor vrouwen te vergroten en het boeit me niks of die vrouw in een jurkje of trainingsbroek loopt.
“Je voelt je bijna schuldig als je een prinsessenjurk koopt voor je jarige nichtje, terwijl je weet dat ze juist die het allerliefste zou willen krijgen.”
Maar… De genderneutrale discussie slaat door. Iedereen moet lekker doen waar hij/ zij blij van wordt, maar laten we nou niet doen of onze dochters blijvende ontwikkelingsschade oplopen door glitters. Vanzelfsprekend mogen jongens ook lekker lippenstift op en meisjes hun haren kort knippen. Maar… als een meisje nou wèl oprecht blij wordt van zo’n afschuwelijke Frozen-vlecht, laat haar die dan ook gewoon dragen, zonder de ouders te betichten van het veroorzaken van een potentiële identiteitscrisis. Meisjes echte vrijheid geven, is ze ook laten kiezen voor roze glitters, zonder ze het idee te geven dat ze daarmee een zwakke of minderwaardige keuze maken.