tara boxman website

Ik wil niets liever dan stoppen met mijn bedrijf

Waarom stoppen met je bedrijf goed is

Dat ga je toch niet echt doen, Taar?! Jawel. Na zes jaar bloed, zweet en tranen heb ik besloten te stoppen met Miss Business . In deze vorm dan.

Klein begonnen, onwijs hard gegroeid, personeel, groter kantoor, nog meer personeel, nog een kantoor en maar doordouwen en toen ging ineens het knopje om… Ik wil geen nog groter kantoor. Ik wil niet nog meer personeel. Ik wil niet nog meer opdrachtgevers. Ik zit aan de top van mijn bedrijf, maar niet aan de top van mijn kunnen. Ik geniet van mijn vak, maar heb er geen tijd meer voor. Ik verveel me en doe er daarom van alles aan nevenfuncties naast. Ik geef zoveel aan anderen (oa de belastingdienst 🤣) dat ik mezelf te vaak vergeet.

Ik ga terug naar de werkplek op zolder, samen met de leukste opdrachtgevers, en eens kijken wat het leven nog meer voor me in petto heeft. Misschien weer in loondienst, uitdagende interim-klussen of een wijnbar. Geen idee, ik zie het wel. Een topsporter stopt ook na zijn vijfde gouden plak, niet als hij op de 13e plek is geëindigd. Stoppen op je hoogtepunt, ik ben voor ❤️

Dit was de post waarmee ik op LinkedIn aankondigde dat er véél zou veranderen. Een keuze waar ik geen weken, zelfs geen dagen over heb nagedacht. Op een random dinsdagmiddag om iets over twee zat ik in het personeelsoverzicht te kijken. Het viel me op dat ik bijna alle arbeidsovereenkomsten van mijn team moest verlengen of omzetten in een vast contract in zo goed als dezelfde maand. Het huurcontract van beide kantoren liep in die maand ook af. ‘s Avonds om acht uur belde ik mijn beste vriend om te zeggen dat ik ging stoppen met mijn bedrijf.

We gaan er maar vanuit dat ondernemers tot hun dood blijven door buffelen. Een succesvol bedrijf ga je immers niet laten doodbloeden. En wat moet je anders doen?

JE MAG OOK AAN JEZELF DENKEN

Als werkgever was ik me bewust van mijn verantwoordelijkheden. Ik had een focus op een fijne bedrijfscultuur, oog voor de ontwikkeling van mijn medewerkers en wilde erg graag dat iedereen zichzelf kon zijn op kantoor. Goede salarissen, opleidingsbudgetten, de mogelijkheid om extra vakantiedagen te verdienen, dikke kerstpakketten, bedrijfsuitjes, gewoon alles goed geregeld. Het kan bijna niet anders of je betaalt daar als werkgever op een andere manier de prijs voor. Spoedklusje en overwerken? Ga maar naar huis, ik regel het wel. Klacht van een klant? Geef maar hier, ik los het wel op. Shit in je gezin? Ziek? Zweepslag? Geeft niet, ik neem je werk wel over. Hoe je het ook wendt of keert: als directeur van een MKB-onderneming trek je altijd aan het kortste eind als je wil dat iedereen lekker gaat.

Wat ik vergat was mijn werkplezier. Mijn ontwikkeling. Mijn uitdaging. Mijn rust. Mijn gezin. Het is niet dat ik het niet onder controle had; ik was verdomd goed in werkgever zijn en meestal helemaal in mijn element. Ook als ik om elf uur ‘s avonds hondsmoe achter mijn bureau zat en niets liever wilde dan slapen . Ik voelde me alleen na verloop van tijd zo’n circusaapje. Elke keer deed ik hetzelfde kunstje en stond iedereen blij te klappen, maar de gedachte dat ik dat morgen, overmorgen, volgende maand weer moest doen, irriteerde me. Dit kon het toch niet zijn?

En nee, dat was het ook niet. Het roer ging om. Ik vertelde mijn team dat ik wilde stoppen en waarom. Ik maakte het bekend bij opdrachtgevers en daarna slingerde ik het de wijde wereld in. De reacties waren wisselend; mijn team was in shock, baalde, maar begreep het wel. Opdrachtgevers, waarvan de meeste ook MKB-ers waren, snapten het volledig. Andere mensen vonden me ondankbaar, een slechte werkgever, impulsief en dom. Dat deed me niet zoveel en mijn ‘DILLIGAF’ ging in werking (Do I Look Like I Give A Fuck?). Er was mee één ding echt belangrijk: hoe ga ik ervoor zorgen dat ik weer zin heb in de rest van mijn werkende leven?

Nu zit ik op zolder in mijn thuiskantoor. Ik heb mijn 5 leukste en 5  best betalende opdrachtgevers gehouden en doe nu weer het werk waar ik ècht verdomd goed in ben. Ik heb me ingekocht bij een cosmeticabedrijf, run daarnaast mijn webshop, heb getekend bij een sprekersbureau en lunch me suf met mijn dochter en vriendinnen. Ik sta weer op het schoolplein om kwart over drie en word echte ochtend wakker met de overtuiging dat dit de enige eerlijke keuze was.

Je hoeft niet tot in den treuren door te gaan met je bedrijf omdat je het bent gestart.

Geef een reactie